Naturalną rzeczą u wszystkich jest sukcesywne zmniejszanie, a nawet wygasanie zdolności fizycznych. Symulator starości uświadamia ograniczenia ludzi starszych, obrazując jak trudne jest zwykłe życie i wykonywanie podstawowych czynności. Zadaniem używania symulatora jest doświadczenie ograniczeń w funkcjonowaniu osób starszych. Symulacja powoduje empatię do starszych osób, buduje postawę niosącą pomoc oraz szacunek. Po założeniu urządzenia uczestnik odczuwa większość możliwych do przedstawienia ograniczeń sprawności. Symulacja sztywności i skostniałości stawów wywołuje trudności z poruszaniem się. Wygłuszenie redukuje możliwość słyszenia, specjalne okulary zaburzają widoczność i spostrzeganie. Ruchowość jest pogarszana poprzez ograniczniki zakresu otwierania stawów i specjalne obciążniki na kończyny. Specjalna kamizelka dociążą ciało powodując tymczasową wadę postawy. Rękawice pogarszają czucie dłoni i precyzję ruchów, skutecznie powstrzymując wykonywanie skomplikowanych czynności. Najważniejsze zadania wykonywane każdego dnia będą dużym wyzwaniem, kiedy uczestnik ubierze symulator starości. Wypicie szklanki wody, otworzenie drzwi, założenie butów, pisanie, czytanie, używanie telefonu będzie ogromną przeszkodą. Wykonywanie czynności będzie oczywiście możliwe, jednak konieczne będzie przyzwyczajenie się do ograniczeń percepcji. Symulacja ma wzbudzić emocje wśród uczestników, dawać przedsmak starości, uwrażliwiać na problemy i potrzeby osób starszych oraz budzić empatię w kontaktach z nimi. Uczestnicy eksperymentu są zgodni co do przydatności symulatora, twierdząc że każdy człowiek powinien z niego skorzystać.